Jak poprzednio wskazywałam, temat upadłości konsumenckiej jest bardzo obszerny. Miało być o tym, co dalej z długami, jednak bez dzisiejszego naprawdę krótkiego kolejnego wstępniaka, nie da rady przejść dalej. Dzisiaj jeszcze trochę wskazówek odnośnie do początkowej fazy postępowania, w następnym poście mam nadzieję, że temat uda się zakończyć.

Wniosek o ogłoszenie upadłości składa się na formularzu, w którym dłużnik podaje aktualny i zupełny wykaz majątku z szacunkową wyceną (np. mieszkanie – 250.000 zł, komputer – 1.000 zł, ubrania – 300 zł, itd.). Co istotne, należy podać cały swój majątek, także majątek osobisty, który nie wejdzie w skład masy upadłości. Przykładowo w skład masy upadłości nie wchodzą:

• przedmioty urządzenia domowego (np. pościel, ubranie),

• zapasy żywności i opału,

• narzędzia i przedmioty niezbędne do osobistej pracy zarobkowej dłużnika,

• przedmioty niezbędne do nauki,

• przedmioty codziennego użytku, które mogą być sprzedane poniżej ich wartości, a dla dłużnika mają znaczną wartość użytkową.

Na marginesie warto dodać, że wskazane wyżej przedmioty są zwolnione także spod egzekucji komorniczej (komornik w toku postępowania egzekucyjnego nie może ich zająć).

Pamiętać należy o tym, żeby wskazać cały swój majątek. Dłużnik nie może ukrywać majątku tylko dlatego, że w jego ocenie dany przedmiot nie wejdzie w skład masy upadłości. Konsekwencją ukrycia majątku – świadomego czy nie – jest oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości, a gdy okoliczność ta wyjdzie na jaw już po ogłoszeniu upadłości – umorzenie postępowania.

Dalej dłużnik musi wskazać, czy przysługują mu od innych podmiotów jakieś wierzytelności i wreszcie wskazuje swoich wierzycieli, wysokość długu i termin zapłaty. Do wniosku należy dołączyć także dowody (np. umowę kredyty, pożyczki, umowę o pracę…).

Sąd ogłosi upadłość konsumenta, jeżeli dłużnik jest niewypłacalny z powodu utraty zdolności regulowania zobowiązań pieniężnych – było o tym w poprzednim wpisie. Upadłość nie zostanie ogłoszona, jeżeli dłużnik doprowadził do stanu niewypłacalności albo istotnie zwiększył ten stan umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa. Upadłość nie zostanie ogłoszona również wtedy, gdy w ciągu 10 lat przed zgłoszeniem wniosku o upadłość było już prowadzone postępowanie upadłościowe, które zostało umorzone albo jeżeli dłużnik miał prawny obowiązek złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości a tego nie zrobił, albo czynność prawna dłużnika została przez sąd uznana za dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli, wreszcie gdy ustalony dla dłużnika plan spłaty wierzycieli został uchylony. Sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości również wtedy, gdy dane podane przez dłużnika we wniosku są niezgodne z prawdą lub niezupełne. Dlatego też ważne jest prawidłowe i rzetelne wypełnienie formularza.

Postanowienie o ogłoszeniu upadłości, bądź o oddaleniu wniosku, zapada na posiedzeniu niejawnym, chociaż sąd, jeśli uzna to za stosowne, może także przeprowadzić rozprawę i przesłuchać na niej dłużnika. W orzeczeniu tym sąd stwierdzi upadłość, wezwie wierzycieli do zgłaszania wierzytelności w terminie 30 dni i wyznaczy syndyka. O ogłoszeniu upadłości zostanie powiadomiony urząd skarbowy oraz ZUS lub KRUS.

Gdy upadłość zostanie już ogłoszona dłużnik może złożyć do sądu wniosek o rozstrzygnięcie, który składnik jego majątku nie wchodzi w skład masy upadłości. Np. „Wnoszę o rozstrzygnięcie, że w skład masy upadłości nie wchodzi kserokopiarka marki… nr seryjny… znajdująca się w lokalu przy ul… służąca mi do wykonywania działalności usługowej punktu ksero”. Złożenie takiego wniosku jest o tyle uzasadnione, że upadły ma obowiązek wydać syndykowi cały swój majątek, także ten, który w jego ocenie podlega wyłączeniu z masy upadłości. Wynika to z domniemania, że wszystkie rzeczy znajdujące się w posiadaniu upadłego w dniu ogłoszenia upadłości należą do jego majątku. Dopiero wniosek o rozstrzygnięcie pozwala zapobiec niezasadnemu włączeniu do masy upadłości przedmiotów istotnych dla funkcjonowania dłużnika.

Upadły może także złożyć wniosek o zwołanie zgromadzenia wierzycieli w celu zawarcia układu oraz o wstrzymanie w całości likwidacji jego majątku. Jest to uzasadnione w sytuacji, gdy upadły prowadzi rozmowy z wierzycielami i jest duża szansa na porozumienie między nimi. Do wniosku warto dołączyć jakieś dowody, np. pisma wierzycieli wyrażające wolę zawarcia układu.

Dopuszczalny jest także wniosek o ustalenie planu spłaty, a także o umorzenie zobowiązań bez ustalenia planu spłaty.

W zasadzie o każdym z powyższych wniosków można napisać odrębny artykuł. Ponieważ dotyczą one już konkretnych działań dotyczących długów upadłego – o nich w następnym wpisie, tak krótkim, jak to tylko będzie możliwe.